De Dominee en de Moslima
De Dominee en de Moslima
Boeiend voor gelovigen én ongelovigen
Het hoofdthema van het boek — verbinding, luisteren en gezien worden — maakt duidelijk dat De Dominee en de Moslima niet uitsluitend een boek is voor de ‘getrainde gelovige lezer’. Wie weinig of niets met geloof heeft, treft vooral een verhaal over twee getraumatiseerde mensen die noodgedwongen leren leven met wat er in hun verleden is gebroken. Hun religieuze achtergrond bepaalt de kleur van hun pijn, maar niet de kern ervan. Schuld, verlies, schaamte en het moeizame gevecht om weer mens te durven zijn — het zijn universele thema’s die gelovigen en niet-gelovigen evenzeer herkennen. Voor insiders biedt de roman een eerlijke blik op de spanningen binnen een gesloten, reformatorische gemeenschap; voor buitenstaanders is het een zeldzame, empathische inkijk in een wereld waar geloof zowel houvast als hindernis kan zijn. Juist dat dubbelportret geeft de roman een brede reikwijdte.
prijs: € 25 (plus verzendkosten)
240 blz. 17 x 24 cm, paperback
ook verkrijgbaar via www.boekenbestellen.nl
meer informatie? Zie sites.google.com/view/domineemoslima
Met De Dominee en de Moslima levert Jakob Schuiringa een moedige, literaire roman af die zich afspeelt in de schaduw van een reformatorische kerktoren. Het boek is tegelijk een cultuurstudie, een karakterportret en een moreel spiegelhuis. Schuiringa legt een gesloten geloofsgemeenschap bloot zonder sensatiezucht, maar met een scherp observatievermogen en een opvallend milde blik voor de mens achter het dogma.
Centraal staan twee personages die op papier elkaars tegenpolen zijn. Johannes Oudewater, een orthodox-gereformeerde dominee die worstelt met ziekte, schuld en een leven lang verharding. En Yasmin Abdul, een Afghaanse vluchteling, getekend door oorlog en verlies, maar bewapend met zachtmoedigheid, muziek en een bijna onverzettelijke menselijke waardigheid.
Waar veel romans over religieuze botsingen vervallen in clichés, kiest Schuiringa voor nuance. De confrontatie tussen dominee en moslima is geen ideologische clash, maar een ontmoeting tussen twee beschadigde mensen. De auteur laat zien hoe vooroordelen niet verdwijnen door argumenten, maar door verhalen, kwetsbaarheid en nabijheid.
Schuiringa schrijft met een zeldzame balans: hij durft het orthodoxe milieu te laten zien zoals het is — gesloten, streng, en soms verstikkend — maar vermijdt karikaturen. De roman toont hoe gelovigen binnen een gemeenschap die gedreven wordt door angst om het heilige te verliezen, soms het contact met het menselijke kwijtraken.
Dat levert scènes op die zowel pijnlijk als herkenbaar zijn. Vooral de passages waarin Johannes wordt geconfronteerd met zijn kinderen, zijn verleden, of zijn eigen dogmatische blindheid, behoren tot de sterkste van het boek. De auteur weet de psychologische spanning tussen geloof, schuld en identiteit voelbaar te maken zonder te vervallen in preken.
Het is echter Yasmin die het morele hart van de roman vormt. Haar vluchtverhalen, zacht gebracht maar onontkoombaar, zetten de predikant aan tot een innerlijke ommekeer die hij nooit meer verwachtte. De parallellen met Bijbelse gelijkenissen — soms expliciet gemaakt, soms subtiel — geven de roman een gelaagdheid die beklijft.
In een van de mooiste passages wordt haar verhaal vergeleken met dat van de Barmhartige Samaritaan; een vondst die de kern van het boek blootlegt: barmhartigheid komt vaak uit de hoek waar de orthodoxie haar het minst verwacht.
De Dominee en de Moslima is uiteindelijk geen verhaal over religies, maar over mensen — over trauma’s die worden doorgegeven, over vaders die falen, over vrouwen die veerkracht tonen, over hoe iemand alsnog kan breken in het aangezicht van de dood. En misschien ook over hoe laat het nooit is voor een ander soort geloof: een geloof in elkaar.
Schuiringa’s stijl is helder, trefzeker en rijk aan detail. Hij schrijft met het ritme van een verteller die zijn onderwerp van binnenuit kent. Dialogen zijn scherp, de innerlijke monologen geloofwaardig en ontluisterend. Soms kleurt de roman essayistisch, vooral wanneer de auteur kerkhistorische of theologische context biedt — maar dit versterkt het verhaal meer dan dat het stoort.
De Dominee en de Moslima is een roman die je ongemakkelijk maakt én ontroert. Het is een verhaal dat schuurt op de juiste plekken en heelt op momenten dat je het niet verwacht. Een boek dat niet alleen leest als fictie, maar als een spiegel voor een land dat worstelt met polarisatie, vertrouwen en menselijkheid.
Een indrukwekkende, gelaagde roman die verrast